کی رود از خاطر آشفته ام سودای ناز

مو به مویم ریشه دارد از خطش غوغای ناز

عرش پرواز است معنی تا زمینگیرست لفظ

اینقدر از عجز من قد می کشد بالای ناز

دل نه تنها از تغافل های سرشارش گداخت

حیرت آیینه هم خون است ز استغنای ناز

نیست ممکن گل کند زین پردهٔ عجز و غرور

عشق بی عرض نیاز و حسن بی ایمای ناز

تا به شوخی می زند چشمت عرق گل می کند

نیست بی ایجاد گوهر موج این دریای ناز

بسکه ابرام نیاز از بیخودی بردیم پیش

چین ابرو شد تبسم بر لب گویای ناز

گرچه رنگ شوخ چشمی برنمی دارد حیا

در عرق یک سر نگه می پرورد سیمای ناز

در چمن ، رعنایی سرو لب جویم کداخت

ازکجا افتاده است این سایهٔ بالای ناز

تا به کی باشی فضول آرزوهای غرور

در نیازآباد هستی نیست خالی جای ناز

شعلهٔ افسرده رعنایی به خاکستر نهفت

موی پیری گشت آخر پنبهٔ مینای ناز

گرتظلم دامنت گیرد به دل خون کن نفس

با تغافل توام است افتاده ست سر تا پای ناز

چشم کو تا از قماش حیرت آگاهش کنند

سخت بیرنگ است بیدل صورت دیبای ناز